ภาพประกอบจาก vecteezy.com กาลครั้งหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่เวฬุวันราชคฤห์ สรรเสริญพระเทวทัตเหมือนเด็ก ที่กล่าวในนิทานโบราณ กาลครั้งหนึ่งพระโพธิสัตว์เกิดเป็นนกหัวขวานและอาศัยอยู่ในป่า สิงโตตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวกัน อยู่มาวันหนึ่งสิงโตกินเนื้อโดยประมาทและกระดูกก็เกาะที่คอและบวม มันคือความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน ไม่กี่วันต่อมานกหัวขวานก็บินไปที่นั่น เขาคว้ากิ่งไม้แล้วตะโกนว่า “สิงโต เจ้าเป็นอะไรไป นอนลงเสียเถอะ” “กระดูกติดอยู่ที่คอ เราปวดมาหลายวันแล้ว ช่วยด้วย” เขาตอบ “อยากช่วย แต่ไม่กล้าเอาเข้าปาก กลัวจะกิน” ฉัน.” สิงโตพูดว่า “อย่ากลัว เราไม่กินดอกไม้ ช่วยด้วย” นกหัวขวานช่วยให้เห็นอกเห็นใจสิงโต ให้สิงโตนอนตะแคงและใช้ไม้ค้ำยันปากของมันเพื่อให้มันอ้าปาก หากต้องการเข้าไปในกรามของสิงโตโดยไม่หุบปาก ให้ใช้ปากจิ้มกระดูกเข้าไปในท้องของมันเพื่อทุบไม้ให้ล้ม แล้วเขาก็บินออกไปคว้ากิ่งไม้เช่นเคย สิงโตไม่มีปัญหาในการจับเหยื่อตามปกติ วันรุ่งขึ้นนกหัวขวานบินเข้าหาสิงโตและแทะเนื้อของมัน เพื่อทดสอบหัวใจของสิงโต เขาคว้ากิ่งไม้เหนือสิงโตแล้วพูดว่า “ข้าขอคารวะท่าน เจ้าแห่งป่า เราช่วยเจ้าได้เช่นไร แล้วเจ้าจะได้อะไรจากมัน” สิงโตกล่าวว่า “โอ้ นกหัวขวาน เจ้าเป็นมือขวาของเจ้าในวันที่เจ้าอยู่ในปากข้า เจ้าต้องการอะไรอีกเล่า” นกหัวขวานได้ยินดังนั้นก็ตะโกน “คนที่ไม่รู้ว่าคนอื่นทำอะไรและไม่เคยทำดีต่อผู้อื่นเลย ผู้ที่ไม่ตอบแทนผู้อื่นจะถูกตัดสิน ไม่มีความกตัญญูกตเวที การทำธุรกิจกับบุคคลนี้ไร้ประโยชน์ คุณจะไม่พบแม้แต่ใน บัณฑิตอย่าริษยาอย่าดูถูกเขาและอยู่ห่างจากเขา” เสร็จแล้วบินเข้าไปในป่า การออกเดทกับคนพาลนำไปสู่ความผิดพลาด การสำเร็จการศึกษากับศิษย์เก่าส่งผลในผลลัพธ์ ผู้ที่ไม่รู้จักความกตัญญูกตเวทีไม่ควรมีส่วนร่วม
นกหัวขวานและสิงโต
มันสอนมัน
ข้อมูลมากกว่านี้
นิทานชาดก : นกหัวขวานกับราชสีห์
ภาพประกอบโดย vecteezy.com
นกหัวขวานและสิงโต
สมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่วัดเวฬุวัน ราชคฤห์ สรรเสริญพระเทวทัตที่กตัญญูกตัญญูกตเวทีได้พูดในนิทานที่ผ่านมากาลครั้งหนึ่งพระโพธิสัตว์เกิดเป็นนกหัวขวานและอาศัยอยู่ในป่า มีสิงโตตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบริเวณเดียวกัน อยู่มาวันหนึ่งสิงโตกินเนื้ออย่างโหดเหี้ยมทำให้กระดูกติดคอจนคอบวม มันจับเหยื่อไม่ได้ มันอยู่ในความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน สองสามวันต่อมา นกหัวขวานก็บินไปหามัน คว้ากิ่งไม้แล้วร้องว่า “ท่านสิงโต เป็นอะไรกับท่าน นอนลงและคร่ำครวญ”
“กระดูกติดอยู่ที่คอของเรา เรานอนจมอยู่ในความทุกข์ทรมานมาหลายวันแล้ว โปรดช่วยเราด้วย” เขาร้องตอบ “เราต้องการช่วยคุณ แต่ไม่กล้าเข้าปาก ฉันกลัวว่าคุณจะกินฉัน” สิงโตอ้อนวอนว่า “อย่ากลัวเลย เราไม่กินดอกไม้ โปรดช่วยเราด้วย”
นกหัวขวานรับความช่วยเหลือด้วยความสงสารสิงโต ให้สิงโตนอนตะแคงและใช้ไม้เรียวค้ำยันปากของมันเพื่ออ้าปาก เพื่อไม่ให้หุบปาก แล้วเข้าปากสิงโต ใช้ปากจิ้มกระดูกเข้าไปในท้องของมันแล้วเคาะไม้ลง ก็บินขึ้นไปจับกิ่งไม้เช่นเคย ทำให้สิงโตหมดปัญหาไปจับเหยื่อเช่นเคย
วันต่อมา นกหัวขวานบินไปพบสิงโตแทะเนื้อของมัน คิดจะทดสอบจิตใจของสิงโต เขาจึงคว้ามันไว้บนกิ่งไม้เหนือสิงโต แล้วพูดว่า “เจ้าแห่งป่าไม้แสดงความเคารพต่อเจ้า พวกเราได้ช่วยเจ้าไว้ทางหนึ่ง แล้วเจ้าจะได้อะไรตอบแทน?”
ราชสีห์ตอบว่า “โอ้ นกหัวขวานเอ๋ย ในวันนั้นขณะที่เจ้าอยู่ในปากของข้า เจ้ารอดตาย นั่นเป็นบุญของเจ้า คุณต้องการอะไรอีก?” นกหัวขวานได้ยินดังนั้นก็ร้องว่า:
“ผู้ที่ไม่รู้ในสิ่งที่คนอื่นทำและไม่เคยทำดีกับใครเลย ผู้ที่ไม่ตอบแทนความโปรดปรานของผู้อื่นนั้นถูกประณาม ความกตัญญูกตเวทีไม่มีอยู่จริง คบหากับคนนั้นก็ไม่มีประโยชน์ แม้แต่พระคุณที่ทำอยู่ต่อหน้าท่าน มิตรภาพก็หาไม่พบในบุคคลใด บัณฑิตไม่อิจฉา อย่าดูถูกคนนั้น ถอยห่างจากคนนั้น” พูดจบเขาก็บินหนีไปในป่า
เรื่องนี้สอนว่า
คบคนพาลนำไปสู่ความผิดพลาด จบการศึกษากับบัณฑิตนำไปสู่ผลลัพธ์ ที่ไม่รู้จักกตัญญูกตเวทีที่ตนได้ทำไว้ไม่ควรจะเกี่ยวโยงกับ
#นทานชาดก #นกหวขวานกบราชสห
นิทานชาดก : นกหัวขวานกับราชสีห์
ภาพประกอบโดย vecteezy.com
นกหัวขวานและสิงโต
สมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่วัดเวฬุวัน ราชคฤห์ สรรเสริญพระเทวทัตที่กตัญญูกตัญญูกตเวทีได้พูดในนิทานที่ผ่านมากาลครั้งหนึ่งพระโพธิสัตว์เกิดเป็นนกหัวขวานและอาศัยอยู่ในป่า มีสิงโตตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบริเวณเดียวกัน อยู่มาวันหนึ่งสิงโตกินเนื้ออย่างโหดเหี้ยมทำให้กระดูกติดคอจนคอบวม มันจับเหยื่อไม่ได้ มันอยู่ในความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน สองสามวันต่อมา นกหัวขวานก็บินไปหามัน คว้ากิ่งไม้แล้วร้องว่า “ท่านสิงโต เป็นอะไรกับท่าน นอนลงและคร่ำครวญ”
“กระดูกติดอยู่ที่คอของเรา เรานอนจมอยู่ในความทุกข์ทรมานมาหลายวันแล้ว โปรดช่วยเราด้วย” เขาร้องตอบ “เราต้องการช่วยคุณ แต่ไม่กล้าเข้าปาก ฉันกลัวว่าคุณจะกินฉัน” สิงโตอ้อนวอนว่า “อย่ากลัวเลย เราไม่กินดอกไม้ โปรดช่วยเราด้วย”
นกหัวขวานรับความช่วยเหลือด้วยความสงสารสิงโต ให้สิงโตนอนตะแคงและใช้ไม้เรียวค้ำยันปากของมันเพื่ออ้าปาก เพื่อไม่ให้หุบปาก แล้วเข้าปากสิงโต ใช้ปากจิ้มกระดูกเข้าไปในท้องของมันแล้วเคาะไม้ลง ก็บินขึ้นไปจับกิ่งไม้เช่นเคย ทำให้สิงโตหมดปัญหาไปจับเหยื่อเช่นเคย
วันต่อมา นกหัวขวานบินไปพบสิงโตแทะเนื้อของมัน คิดจะทดสอบจิตใจของสิงโต เขาจึงคว้ามันไว้บนกิ่งไม้เหนือสิงโต แล้วพูดว่า “เจ้าแห่งป่าไม้แสดงความเคารพต่อเจ้า พวกเราได้ช่วยเจ้าไว้ทางหนึ่ง แล้วเจ้าจะได้อะไรตอบแทน?”
ราชสีห์ตอบว่า “โอ้ นกหัวขวานเอ๋ย ในวันนั้นขณะที่เจ้าอยู่ในปากของข้า เจ้ารอดตาย นั่นเป็นบุญของเจ้า คุณต้องการอะไรอีก?” นกหัวขวานได้ยินดังนั้นก็ร้องว่า:
“ผู้ที่ไม่รู้ในสิ่งที่คนอื่นทำและไม่เคยทำดีกับใครเลย ผู้ที่ไม่ตอบแทนความโปรดปรานของผู้อื่นนั้นถูกประณาม ความกตัญญูกตเวทีไม่มีอยู่จริง คบหากับคนนั้นก็ไม่มีประโยชน์ แม้แต่พระคุณที่ทำอยู่ต่อหน้าท่าน มิตรภาพก็หาไม่พบในบุคคลใด บัณฑิตไม่อิจฉา อย่าดูถูกคนนั้น ถอยห่างจากคนนั้น” พูดจบเขาก็บินหนีไปในป่า
เรื่องนี้สอนว่า
คบคนพาลนำไปสู่ความผิดพลาด จบการศึกษากับบัณฑิตนำไปสู่ผลลัพธ์ ที่ไม่รู้จักกตัญญูกตเวทีที่ตนได้ทำไว้ไม่ควรจะเกี่ยวโยงกับ
#นทานชาดก #นกหวขวานกบราชสห
สังเคราะห์: Vik News
