นิทานชาดก : ลิงติเตียนมนุษย์

นิทานชาดก : ลิงติเตียนมนุษย์

ภาพประกอบโดย vecteezy.com
ลิงดุมนุษย์
สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่วัดเชตวันเมืองสาวัตถี ทรงเป็นประธานในภิกษุผู้มีกิเลสตัณหาเป็นทุกข์ มีพระธรรมเทศนาว่า “ภิกษุทั้งหลาย กิเลสทั้งหลาย แม้แต่สัตว์ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์ ท่านได้บวชในศาสนานี้แล้ว ไฉนท่านจึงเกรงกลัวอำนาจแห่งมลทินที่กระทั่งสัตว์ดุร้ายเล่า?”
กาลครั้งหนึ่ง พระโพธิสัตว์เกิดเป็นลิง อาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์ วันหนึ่งพระโพธิสัตว์จับได้และนำไปถวายพระนครพาราณสี กษัตริย์ไม่ได้สั่งให้เขาทำร้ายเขา แต่เขาสั่งให้เขากินอาหารอย่างดี ลิงอยู่ในวังมาหลายปีแล้ว เห็นพฤติกรรมมนุษย์มากมาย กลายเป็นสัตว์ที่เชื่อง ไม่ดุร้าย พระราชาทรงยินดีและเมตตาต่อมันมาก จึงขอให้พรานนำมันกลับคืนสู่ป่าหิมพานต์เช่นเดิม
ฝูงลิงเมื่อรู้ว่าลิงพระโพธิสัตว์กลับมาแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงรวมตัวกันที่ลานหินเพื่อต้อนรับและถามคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เพื่อนยาก ไปไหนมาตั้งนาน” ลิงโพธิสัตว์ตอบ “ไปเมืองพาราณสีมา” “แล้วออกมาได้ยังไง” ถามพวกลิงว่า “พระราชาทำให้เราเพลิดเพลิน และปล่อยมันไป” เขาตอบ

พวกลิงถามว่า “เจ้าอยู่กับผู้คนมาช้านาน คงพอจะทราบพฤติกรรมหรือนิสัยของมนุษย์ ลองบอกเราว่ามันเป็นอย่างไร”
ลิงโพธิสัตว์: “เธออย่าถาม เราไม่อยากบอก”
ลิง: “บอกฉันสิ เราอยากได้ยิน”

ลิงโพธิสัตว์ทนคำวิงวอนไม่ไหวแล้วจึงกล่าวว่า “ท่านทั้งหลายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์จะเป็นราชาเศรษฐีหรือคนยากไร้ ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าของเรา ของเรา ไม่รู้จักความไม่เที่ยง การไม่มีอยู่จริง มีแต่คนพาลและเพื่อน” แล้วเขาก็ดุมนุษย์ด้วยคาถา:
“คนโง่เขลา เราไม่เห็นความจริงอันสูงส่ง แต่เงินของเรา ทองของเราทั้งวันทั้งคืน ในบ้านมีเจ้าของบ้านสองคน คนหนึ่งไม่มีหนวด มีมิลค์เชค ซาลาเปา และเจาะหูซื้อด้วยเงินมหาศาล
ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนั้นดูหมิ่นบุคคลนั้นตั้งแต่วันที่เขามาถึง” ลิงได้ยินลิงโพธิสัตว์วิพากษ์วิจารณ์มนุษย์เช่นนี้ก็ทนฟังไม่ได้ พวกเขาเอามือปิดหูแล้วพูดว่า “พอ.. พอ .. คุณหยุดพูดได้แล้ว เราไม่ต้องการได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยิน” จากนั้นพวกเขาก็วิ่งเข้าไปในป่า
เรื่องนี้สอนว่า
แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ไม่ต้องการที่จะฟังความไร้สาระและราคะของมนุษย์

#นทานชาดก #ลงตเตยนมนษย

ภาพประกอบโดย vecteezy.com
ลิงดุมนุษย์
สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่วัดเชตวันเมืองสาวัตถี ทรงเป็นประธานในภิกษุผู้มีกิเลสตัณหาเป็นทุกข์ มีพระธรรมเทศนาว่า “ภิกษุทั้งหลาย กิเลสทั้งหลาย แม้แต่สัตว์ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์ ท่านได้บวชในศาสนานี้แล้ว ไฉนท่านจึงเกรงกลัวอำนาจแห่งมลทินที่กระทั่งสัตว์ดุร้ายเล่า?”
กาลครั้งหนึ่ง พระโพธิสัตว์เกิดเป็นลิง อาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์ วันหนึ่งพระโพธิสัตว์จับได้และนำไปถวายพระนครพาราณสี กษัตริย์ไม่ได้สั่งให้เขาทำร้ายเขา แต่เขาสั่งให้เขากินอาหารอย่างดี ลิงอยู่ในวังมาหลายปีแล้ว เห็นพฤติกรรมมนุษย์มากมาย กลายเป็นสัตว์ที่เชื่อง ไม่ดุร้าย พระราชาทรงยินดีและเมตตาต่อมันมาก จึงขอให้พรานนำมันกลับคืนสู่ป่าหิมพานต์เช่นเดิม
ฝูงลิงเมื่อรู้ว่าลิงพระโพธิสัตว์กลับมาแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงรวมตัวกันที่ลานหินเพื่อต้อนรับและถามคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เพื่อนยาก ไปไหนมาตั้งนาน” ลิงโพธิสัตว์ตอบ “ไปเมืองพาราณสีมา” “แล้วออกมาได้ยังไง” ถามพวกลิงว่า “พระราชาทำให้เราเพลิดเพลิน และปล่อยมันไป” เขาตอบ

พวกลิงถามว่า “เจ้าอยู่กับผู้คนมาช้านาน คงพอจะทราบพฤติกรรมหรือนิสัยของมนุษย์ ลองบอกเราว่ามันเป็นอย่างไร”
ลิงโพธิสัตว์: “เธออย่าถาม เราไม่อยากบอก”
ลิง: “บอกฉันสิ เราอยากได้ยิน”

ลิงโพธิสัตว์ทนคำวิงวอนไม่ไหวแล้วจึงกล่าวว่า “ท่านทั้งหลายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์จะเป็นราชาเศรษฐีหรือคนยากไร้ ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าของเรา ของเรา ไม่รู้จักความไม่เที่ยง การไม่มีอยู่จริง มีแต่คนพาลและเพื่อน” แล้วเขาก็ดุมนุษย์ด้วยคาถา:
“คนโง่เขลา เราไม่เห็นความจริงอันสูงส่ง แต่เงินของเรา ทองของเราทั้งวันทั้งคืน ในบ้านมีเจ้าของบ้านสองคน คนหนึ่งไม่มีหนวด มีมิลค์เชค ซาลาเปา และเจาะหูซื้อด้วยเงินมหาศาล
ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนั้นดูหมิ่นบุคคลนั้นตั้งแต่วันที่เขามาถึง” ลิงได้ยินลิงโพธิสัตว์วิพากษ์วิจารณ์มนุษย์เช่นนี้ก็ทนฟังไม่ได้ พวกเขาเอามือปิดหูแล้วพูดว่า “พอ.. พอ .. คุณหยุดพูดได้แล้ว เราไม่ต้องการได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยิน” จากนั้นพวกเขาก็วิ่งเข้าไปในป่า
เรื่องนี้สอนว่า
แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ไม่ต้องการที่จะฟังความไร้สาระและราคะของมนุษย์

#นทานชาดก #ลงตเตยนมนษย